چرا توبه را نباید گذاشت برای زمان پیری؟

باید خودمان را بسازیم. خودتان را که بسازید همه کارهایتان جهاد سازندگی است. هر کاری بکنید دیگر در حیطه جهاد وارد شده‌اید شما. شما مجاهد هستید دیگر. کارهای مجاهد کارهای جهادی است. کوشش کنید که این جهاد سازندگی را در خودتان ایجاد کنید. یعنی، مشغول بشوید به این کار. نگذارید برای اینکه بعد آخر عمر. بسیاری از وسوسه‌های شیطان یکیش همین است. شیطان باطنی انسان، همین است که حالا جوانیم، ان شاء الله وقتی که پیر بشویم آن وقت توبه می‌کنیم. شما نمی‌دانید که برای پیر توبه کردن دیگر به این زودیها امکان ندارد. یک درختی که تازه درآمده است می‌شود کند آن را، و یک بچه هم می‌کند آن را. این درخت وقتی که یک مقداری بزرگ شد، یک مرد بزرگ می‌تواند بکند. یک قدری بزرگتر شد محتاج به آلات است تا کنده بشود. یک وقت درختی که تناور شد و بزرگ شد، مثل «چنار امامزاده صالح» - نمی‌دانم حالا هست یا نه- این را دیگر به این [آسانی‌] ها نمی‌شود کند آن را. این ریشه‌های اخلاق فاسده، ریشه‌های اعمالی که در انسان هر عملی بکند یک ریشه‌ای در نفس پیدا می‌شود، اولش آسان است. یک معصیتی کرد، می‌تواند زودی برگردد. یک قدری که اضافه شد مشکلتر می‌شود. هر چه برود طرف پیری این قویتر می‌شود، و انسان ضعیفتر می‌شود. اراده انسان ضعیفتر می‌شود، لکن این معانی که انسان گرفتارش بوده زیادتر می‌شود. نگذارید برای زمان پیری توبه را! نگویید که ما وقتی که حالا رسیدیم به بالاتر، آن وقت، آن وقت دیگر نمی‌شود. همین طور وسوسه می‌کند شیطان تا آخر که نگذارد ما با ایمان وارد بشویم به آن عالم. بيشتر بخوانيد: D9%85%D8%B4%DA%A9%D9%84-%D8%AA%D9%88%D8%A8%D9%87%D8%8C-%D8%AF%D8%B1-%D8%AF%D9%88%D8%B1%D8%A7%D9%86-%D9%BE%DB%8C%D8%B1%DB%8C%E2%80%8C